Vorige week stond ik op het station te wachten op de trein (reizen is echt inspirerend)en opeens, uit het niets, werd er een man gebeld. En ook opeens, uit het niets, begon hij rondjes te lopen tot dat hij er bij neer zou vallen. Vervolgens werd een andere man gebeld, en ja hoor: meneer begon het gedrag van man nummer 1 te volgen. Wat is dat toch met mensen die bellen en beginnen te ijsberen?
Zeg, dit is privé!
Als je een gesprek voert die eigenlijk niemand mag horen, kun je ook gaan lopen. Mensen om je heen, horen je gesprek met vlagen. Daardoor blijft je gesprek privé.
De verveling slaat toe
In een normaal gesprek krijg je reacties op wat je zegt. Aan de telefoon heb je dat natuurlijk niet. Een deel van je zintuigen raken ‘verveelt’ en je zoekt daarom een bezigheid. Tja, dan maar lopen. Klinkt logisch, toch?
Geschreven in onze hersenen
Het kan ook zijn dat je totaal onbewust deze actie onderneemt. ‘Serieus. Sta stil!’ Nee, dat mag ook niet baten, die persoon loopt vervolgens vrolijk verder.
Lichaamstaal
Ook gebeurt het vaak dat mensen met allerlei gebaren telefoneren. Dit komt, omdat we niet alleen met woorden praten, maar ook met ons lichaam. Dit gedrag staat als ware in onze hersenen gegraveerd. Tijdens een gesprek treden er automatismen op die gestuurd worden uit diverse hersengebieden (niet alleen uit het taalgebied). Voor onze hersenen is geen verschil tussen een normaal gesprek of een telefoon gesprek. Het is dus niet heel gek als je aanwijst dat je ‘daar links moet’.
Dus, wij mensen kunnen er eigenlijk niks aan doen dat we als malloten telefoneren. Gewoon iets wat in ons is vastgesteld. Uit onderzoek blijkt trouwens wel dat zogenaamde ‘zenuwlijers’ eerder gaan ijsberen dan, ja dan wat? Normale mensen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten