Laatst was ik gezellig een avondje in Utrecht. En dan. Je ziet het al aankomen, je probeert het te ontwijken, vooral geen oogcontact te maken en dan toch: Hoi! Ik ben Victor. Heb je even een minuutje voor me? In mijn hoofd schreeuw ik: ‘Nee! Ik haat dit, en mij verkoop je toch niks.’ ‘Tuurlijk!’ Ja, sorry tegen zo’n leuke jongen kan ik gewoon geen nee zeggen. Leuk hoor, een gezellig gesprekje over je studie en wat ik doe in Utrecht. ‘Kerel, kom please to the point!’ Nee, dit zei ik wederom niet hardop. Nadat ik erachter ben gekomen dat meneer 18 jaar is, binnenkort voor een jaar naar Tenerife vertrekt en dat hij heel erg van praten houdt, komt hij dan eindelijk tot het doel waar hij mij uiteindelijk voor heeft aangesproken.
Sponsor een kind
Oké, daar kwam natuurlijk weer een heel praatje. Moraal van zijn verhaal: Sponsor een kind van SOS-kinderdorpen. Niet dus. Maar goed, hoe breng je dit aardig? ‘Ik sponsor al een kind en ook al een ander doel.’ Juist, of die kerel daar een boodschap aan heeft. ‘Sorry, ik wil je tijd niet verder verdoen.’ ‘Goedzo, vul jij deze lijst in, of zou ik het doen?’ Meneer wist niet wat opgeven. Is een goeie hoor, voor SOS. Hij had al 8 mensen ingeschreven. Kun je trots op zijn. Na 8 uur werken. Uiteindelijk was hij toch intelligent genoeg om te begrijpen dat ik liever niet nummer 9 werd. Jammer joh, daar gaat je bonus. Hij bedankte me vriendelijk voor mijn tijd en ging snel op zoek naar een mogelijke koper.
Ik weet het zeker, de volgende keer ben ik sterk en zeg ik gelijk dat ik geen interesse heb. Echt.
Liefs,
Caroline
Caroline
Geen opmerkingen:
Een reactie posten